Պարույր Սևակ | Իմ կտակը 2

Ա՜խ, այդ բիճերը,

Որ ծեր են ծնվել...

Զավա՛կըս,

Հիմա ես նրանց առաջ

Նույնիսկ, ազնի՜վ խոսք, ինձ վատ եմ զգում:

Ինձ վատ եմ զգում,

Որ չարացել եմ ես նրանց վրա,

Որ թշնամի եմ համարել նույնիսկ,

Մինչևիսկ ատել:

Սխալվել եմ ես:

Հիմա նրանցից

Շնորհակալ եմ, անկեղծ եմ ասում:

Շնորհակա՜լ եմ:

Չէ՞ որ ինձ համար

Լավ է, որ նրանք կան ու կլինեն:

Չէ՞ որ հենց նրանց ծերության ֆոնին

Ջահելությունն է շեշտվում-ընդգծվում:

Լավ է, որ կյանքում հաղթել են նրանք:

Լավ է, նույնքան էլ արդարացի է:

Ախար ամեն մեկն ունի իրավունք

Գոնե մի՜ անգամ իր կյանքում հաղթելու:

Հերթը նրանցն է -

Թող հաղթեն այսօր,

Բայց չէ՞ որ վաղը դու ես հաղթելու

Կամ քեզ նմանը:

Եվ ճիշտ են, ճիշտ են բոլո՜րն աշխարհում -

Քսո՛ւն, տխմա՛րը, խե՛ղճը, սրիկա՛ն:

Կյանքում ամե՜ն մարդ,

Կյանքում ամե՜ն ինչ

Ունի իրավունք

Արդարացնելու իր գոյությունը:

Եվ որտեղի՞ց բերք,

Թե պարարտանյութ չպիտի լինի:

Ի՞նչ ապաքինում,

Թե չի եղել ցավ,

Թե ախտ չի եղել:

Ի՞նչ վերածնունդ,

Եթե չի եղել մահացու դադար:

Երջանկությունն էլ չէ՞ որ հենց այն է,

Որ չկար երեկ և այսօր հասավ...

19.XII.1959թ.

Թիֆլիս

Տես նաև Պարույր Սևակ Բանաստեղծություններ

Բաժիններ