Ռուդոլֆ Էրիխ Ռասպե | Բարոն Մյունհաուզենի արկածները

Ասենք, պատերազմի ժամանակ ես ոչ միայն ձի էի հեծնում, այլև ռումբ։

Այսպես պատահեց։

Մենք մի թուրքական քաղաք էինք շրջապատել։ Մեր պետն ուզեց իմանալ, թե շա՞տ թնդանոթ կա արդյոք այդ քաղաքում։

Ամբողջ բանակում մի քաջ մարդ չգտնվեց, որը համարձակվեր աննկատելի կերպով թշնամու բանակն անցնել։

Ամենից քաջը ես դուրս եկա։

Կանգնեցի հսկա թնդանոթի կողքին, որի փողաբերանն ուղղված էր դեպի թուրքական քաղաքը, և երբ թնդանոթից ռումբը դուրս պրծավ, նստեցի ռումբի վրա և առաջ սլացա։

Բոլորը միաբերան գոչեցին.

― Կեցցե՛, կեցցե՛ բարոն Մյունխհաուզենը։

Սկզբում թռչում էի հաճույքով, բայց երբ հեռվում նշմարվեց հակառակորդի քաղաքը, կասկածը պաշարեց ինձ։

― Հը՜մմմ...– ասացի ինքս ինձ.– թռչելը՝ թռար, հիմի տեսնենք կհաջողվի այնտեղից դուրս պրծնել։ Թշնամին քեզ հետ կատակ չի անի, նրանք քեզ կբռնեն որպես լրտես և մոտիկ ծառերից կկախեն։ Ո՛չ, սիրելի Մյունհաուզեն, ետ դարձիր, քանի ուշ չէ։