Վոլֆգանգ Բորխերտ | Նա, հավանաբար, վարդագույն շապիկով է

Վոլֆգանգ Բորխերտ
Երկուսով նստած էին կամրջի բազրիքին: Նրանց տաբատները բարակ էին, իսկ բազրիքը սառն էր: Բայց նրանք վարժվել էին սառնությանը: Նստած էին այդտեղ: Անձրեւեց, դադարեց անձրեւը, կրկին անձրեւեց: Նստած էին այդտեղ ու զորահանդես էին անցկացնում: Եվ քանի որ պատերազմի ընթացքում միայն տղամարդ էին տեսել, հիմա բացառապես աղջիկներին էին նայում: Մի աղջիկ անցավ նրանց կողքով:

– Լավ էլ առաջ ցցված մարմնամասեր ունի: Կարելի է անգամ սուրճ խմել,- ասաց Թիմը:

– Բայց եթե այսքան շատ մնա արեւի տակ, կաթը կթթվի,-քմծիծաղ տվեց մյուսը:

Ապա մի ուրիշ աղջիկ էլ անցավ:

– Քարե դար,- բնորոշեց Թիմի կողքինը:

– Լրիվ սարդոստայն,- վրա բերեց Թիմը:

Հետո անցան տղամարդիկ: Այդ ընթացքում մեկնաբանություններ չեղան: Փականագործի աշակերտներ, գունատ մաշկով գրասենյակային ծառայողներ, ութամյա դպրոցի ուսուցիչներ՝ հանճարեղ դեմքով ու մաշված տաբատներով, հաստափոր տղամարդիկ, ասթմայով հիվանդներ ու ենթասպայի քայլվածքով տրամվայի վարորդներ:

Ապա եկավ նա: Նա ուրիշ էր բոլորովին: Այնպիսի զգացողություն կար՝ կարծես այդ աղջիկը պիտի դեղձի բույր արձակեր: Կամ էլ՝ մաքուր մաշկի: Նա թերեւս յուրահատուկ անուն ուներ՝ Էվելինա կամ նման մի բան: Նա անցավ կողքով: Երկուսով նայեցին հետեւից:

– Նա, հավանաբար, վարդագույն շապիկով է,- ասաց Թիմը:

– Ինչո՞ւ,- հարցրեց մյուսը:

– Այդպես է, որ կա,- հնչեց Թիմի պատասխանը,- նրա նմանները հիմնականում վարդագույն շապիկ են հագնում:

– Դատարկ բան է,- ասաց մյուսը,- հնարավոր է՝ երկնագույն շապիկ է հագել:

– Հնարավոր չէ, չի կարող պատահել: Նրա նմանները միշտ վարդագույնով են: Ես հստակ գիտեմ, ընկե՛րս,- Թիմը անգամ բարձրացրեց ձայնը:

Ապա կողքինը հարցրեց.

– Ինչ է՝ դու ճանաչո՞ւմ ես այդպիսի մեկին:

Թիմը ոչինչ չասաց: Նրանք դեռ նստած էին կամրջի բազրիքին եւ բարակ տաբատների միջով զգում էին սառնությունը:

Ապա Թիմը խախտեց լռությունը.

– Չէ՛, ես չէ: Բայց ճանաչում էի մեկին, ով սիրած աղջիկ ուներ՝ վարդագույն շապիկով: Զինվորական ծառայության ժամանակ: Ռուսաստանում: Դրամապանակում նա մի վարդագույն կտոր էր պահում: Ոչ ոքի ցույց չէր տալիս: Բայց մի անգամ այն ընկավ գետնին: Ու բոլորը տեսան: Սակայն նա բառ անգամ չարտաբերեց: Միայն գույնը գցեց, դարձավ վարդագույն, ճիշտ՝ ինչպես կտորը: Վարդագույն: Երեկոյան նա ինձ պատմեց, որ հարսնացուն է տվել: Որպես թալիսման՝ հասկանո՞ւմ ես: Եվ ասաց, որ նա միայն վարդագույն շապիկ է հագնում: Եվ այդ կտորը:

Թիմը լռեց:

– Իսկ հետո՞,- հարցրեց մյուսը:

Թիմը շշնջաց.

– Ես կտորը խլեցի նրանից: Եվ բարձրացրի ձեռքս՝ բոլորին ցույց տալով այն: Ու մենք բոլորս ծիծաղեցինք: Կես ժամից ավելի հռհռում էինք: Դու երեւի գլխի ես ընկնում՝ ինչ բնույթի կատակներ կարող էինք անել:

– Ե՞վ:

Թիմը գլուխը խոնարհեց:

– Նա դեն նետեց կտորը,- ասաց Թիմը՝ հայացքը բարձրացնելով,- հա՛, նետեց ու ինքնասպան եղավ: Հենց հաջորդ օրը ինքնասպան եղավ:

Երկուսն էլ լռեցին: Դեռ նստած էին այնտեղ, ու բառ անգամ չէր լսվում: Քիչ անց հնչեց մյուսի ձայնը.

– Դատարկ բան է,- մի անգամ էլ կրկնեց,- դատարկ բան է:

– Հա՛, գիտեմ,- ասաց Թիմը,- դատարկ բան է, իհարկե: Պարզ է ամեն ինչ: Դա էլ գիտեմ,- Ապա շարունակեց։- Բայց զավեշտալի է, գիտե՞ս, զավեշտալի է, չէ՞:

Եվ Թիմը ծիծաղեց: Երկուսն էլ ծիծաղեցին: Թիմը բռունցքը սեղմեց տաբատի գրպանում: Նա ինչ-որ բան էր ճմլում ափի մեջ: Վարդագույն մետաքսի մի փոքրիկ կտոր: Թեպետ հազիվ կարելի էր վարդագույն անվանել այն, որովհետեւ կտորը վաղուց էր գրպանում: Բայց, ամեն դեպքում, վարդագույն էր: Ռուսաստանից էր բերել:

Թարգմանությունը գերմաներենից՝ Սիրանուշ ՓԱՐՍԱԴԱՆՅԱՆ

Աղբյուրը՝ mitq.am

Տես նաև Վոլֆգանգ Բորխերտ Պատմվածքներ

Վոլֆգանգ Բորխերտ | Նա, հավանաբար, վարդագույն շապիկով է Վոլֆգանգ Բորխերտ | Նա, հավանաբար, վարդագույն շապիկով է Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ on мая 29, 2022 Rating: 5
Технологии Blogger.