Հենրիկ Էդոյան | Զանգը հնչում է, Ջոն Դոն

Զանգը հնչում է նորից, Ջոն Դոն, զանգը հնչում է,

նա երբեք չի լռում, նա հնչում է անվերջ,

վերևից ներքև: Մարդիկ չեն լսում,

նրանց ականջներին սարքեր են միացրած:

Նրանք ջազ են լսում:

Բայց զանգը հնչում է:

Նրանք ձևացնում են՝ թե ոչինչ չեն լսում –

դա ուրիշի մահն է, իսկ իրենք

անմահ են, դա ուրիշ մի զանգ է,

իսկ իրենք ապրում են:

Նրանց ականջները փակված են ձայներով,

նրանց երակներով աղմուկն է հոսում,

նրանց պատուհանները վարագուրված են,

(իբրև թե մենք կյանքի իսկական որդիներն ենք):

Բայց լսեն, թե՝ չլսեն – դա միևնույն է,

զանգը հնչում է

քաղաքի պղտոր օդում, ջազի աղմուկի մեջ,

քո տողերում, Ջոն Դոն,

զանգը հնչում է:

Տես նաև Ես հարցնում եմ, նա՝ պատասխանում

Բաժիններ