Ռայներ Մարիա Ռիլկե | Էլեգիա երրորդ

Մի բան է՝ երգել սիրեցյալին: Ուրիշ է, ավաղ,

արյան ծպտված, մեղսական Հոսք-Աստծուն երգել:

Պատանին, որը հեռվից դեռ ճանաչելի է իր

սիրուհու համար, գիտի նրան՝

Տիրոջը Հրճվանքի, որը մենությունից հաճախ,

նախքան աղջիկը դեռ կամոքի, և հաճախ էլ, երբ նա չկա,

ախ, հոսելով Անհայտից, աստվածային գլուխն է

բարձրացնում՝ գիշերվան կոչ անելով հավերժական խռովության:

Օ, Նեպտունը արյան, օ, նրա եռաժանին սարսափելի:

Օ, մռայլ քամին՝ նրա կրծքի գալարուն խեցուց փչող:

Լսիր, թե ինչպես է գիշերը ճեղքվում և քրքրվում: Դուք, աստղեր,

ձեզանից չի՞ ճառագում հրճվանքը սիրահարի՝ իր սիրեցյալի

պատկերին: Նրա մաքուր հայացքի ըմբռնումը ներքին

նա ձեզանից չի՞ վերցնում, համաստեղություններ մաքուր:

Դու չես, ավաղ, ոչ էլ նրա մայրն է

նրա հոնքերի աղեղը ձգել սպասումին:

Աղջիկ, դու, որ զգում ես նրան, դու չես, դու չես

թեքել շրթունքները նրա՝ արտահայտությանը բերրի:

Դու կարծում ես հավանաբար, թե քո հայտնությու՞նն է թեթև

նրան ցնցում այդպես, դու, որ շրջում ես, ինչպես գիշերային քամի:

Թեև դու սարսափով լցրեցիր սիրտը նրա, սակայն վաղնջական սարսափները

նրա մեջ պոկվեցին, երբ նա մղվում էր քեզ:

Կանչիր նրան…դու չես կարող բոլորովին ետ բերել նրան խավար շրջառումից:

Թեկուզ ՈՒԶՈՒՄ է նա, խուսափում է սակայն. թեթևացած ընտելանում է նա

քո սրտի մեջ գաղտնի և սկսվում նորից:

Բայց նա սկսվե՞լ է երբևիցե:

Մայր, ԴՈՒ ես նրան արարել, փոքրիկ, դու էիր, որ սկսել ես նրան.

նոր էր նա քեզ համար, դու ճկեցիր աշխարհը հիասքանչ

նրա թարմ աչքերի վրա և արգելեցիր, ինչ օտար էր նրա համար:

Ու՞ր են, ախ, հեռու են տարիներն այն, երբ դու նրանից պարզապես

քո նրբակազմ կազմվածքով ալեկոծվող քաոսը ծածկեցիր:

Շատ բան այդպես թաքցրեցիր նրանից. գիշերային-կասկածելի սենյակը

դու դարձրեցիր անմեղսունակ, քո ապաստան-սրտից

դու խառնեցիր մարդկային տարածությունը գիշեր-տարածությանը նրա:

Ոչ թե խավարի մեջ, ոչ, քո մտերմիկ գոյության մեջ

դու ճրագը զետեղեցիր, և այն փայլեց, ինչպես մի մտերիմ:

Յուրաքանչյուր խշշոց դու մեկնեցիր ծիծաղելով,

կարծես վաղուց գիտեիր՝ ԵՐԲ է հատակը ճռնչում:

Եվ նա լսում էր ու թեթևանում: Այսպես շատ բան տվեց նրան

քո բնույթը քնքուշ. պահարանի ետևում

երկար թիկնոցի մեջ նրա ճակատագիրը ծածկվեց, և ծալքերում վարագույրի

նրա խռովյալ ապագան տեղավորվեց, թեթև շարժվելով:

Եվ նա ինքը, երբ պառկում էր, թեթևացած, հանգչող

իր կոպերի տակ քո մեղմ ուրվագծի

քաղցրությունը լուծելով նախաքնի վայելքի մեջ.-

պաշտպանված էր ԹՎՈՒՄ…Բայց իր ՆԵՐՍՈՒՄ, ո՞վ էր պաշպանում

ներսում նրան իր ծագումի հեղեղից:

Ախ, այն ժամանակ քնածի մեջ ՉԿԱՐ ոչ մի զգուշություն. քուն մտնելով՝

նա ինչպես էր մխրճվում երազի մեջ, խորքը զառանցանքի:

Նա, նորեկն այդ, երկչոտ, ինչպես էր նա խճճվում,

ներքին իրադարձությունների հեռահար մազարմատիկներով

արդեն միահյուսված զննումին, զարգացումին խեղդող, ձևերին, որ

հալածում էին նրան գազանաբար: Եվ ինչպես նա տրվեց նրանց: -Սիրելով:

Սիրելով ներքինը իր, իր ներքինի տեղանքները վայրի,

իր մեջ եղած նախա-անտառներն այն, որոնց համր տապալումի վրա

իր վառ կանաչ սիրտը կախվեց: Սիրելով: Թողնելով այդ՝

սեփական արմատները մխրճում էր նա իր վիթխարի ծագումի մեջ,

ուր իր փոքրիկ ծնունդը նա կրել էր արդեն: Սիրելով

խորանում էր նա արյան մեջ վաղնջական, հեղեղատներում այն,

որտեղ Սարսափելին է մեկնված՝ հայրերից դեռ կշտացած: Եվ ամեն մի

Վախ ճանաչեց նրան՝ աչքթարթումով, և բանական կարծես:

Այո, ժպտում էր Սարսափելին…Հազվադեպ ես, մայր,

դու ժպտացել նրան այդպես քնքուշ: Ինչպես

նա չսիրեր նրան այդ ժպիտի համար: Քո մեջ լինելուց ԱՌԱՋ էր դեռ

նա սիրում նրան, և երբ դու կրում էիր նրան քո մեջ,

սարսափը այդ լուծված էր արդեն պտղաջրերում և այն սաղմնավորումը թեթևացրեց:

Նայիր, մեր սերը նման չէ ծաղիկների սիրուն, մեն մի գարնան

ծաղիկների. երբ սիրում ենք մենք, մեր բազուկներում

ուժն է հառնում նախասկզբնական: Օ, աղջիկ,

ԱՅՆ, ինչ սիրում ենք մենք մեր ՄԵՋ, մի գալիք չի միակ, այլ՝

այն, ինչ խմորվում է հավիտենից. ոչ թե՝ մի երեխա, առանձին,

այլ՝ հայրերին, որոնք, ինչպես լեռների փլատակներ,

ընդերքում մեզ են հենված. այլ՝ ցամաքած գետահունը

երբեմնի մայրերի.- այլ՝ ամբողջ

լանդշաֆտը անձայն, որի վրա ճակատագիրն է անձրևում մռայլ,

կամ պարզվում, պայծառ: ԱՅՍ ԲՈԼՈՐԸ, աղջիկ, եղել են քեզանից առաջ:

Եվ հենց դու, չիմանալով, արթնացրեցիր

նախաժամանակը սիրահարի մեջ: Անցած էակների

ինչ զգացումներ, դուրս գալով, նորից բռնկվեցին: Ինչ

կանայք, որ քո դեմ լցվեցին ատելությամբ: Տղամարդկանց մռայլ

ինչպես զայրացրեցիր դու պատանու երակներում: Մեռած

երեխաները քեզ ձգվեցին հանկարծ…Օ, կամաց, կամաց,

նրան սիրով դիմավորիր, քնքուշ եղիր, վստահելի,- նրան

պարտեզը տար, պարգևիր գերակշիռը

գիշերների…… Զսպիր նրան………

Թարգմանությունը՝ Հ. Մովսես

Ռայներ Մարիա Ռիլկե | Էլեգիա երրորդ

Բաժիններ

Ամենադիտված նյութեր

Լույս է տեսել

Գրիգոր Պըլտեան | Ամերիքա