Գեորգ Թրակլ | ԿԱՍՊԱՐ ՀԱՈՒԶԵՐԻ ԵՐԳԸ

Բեսսի Լոոսի համար

Արդարև, սիրում էր նա արևը, որ պուրպուր ցած էր իջնում բլրից,

Կածանները անտառի, երգող սև թռչուններին

Եվ բերկրանքը կանաչի:

Զուր չէր նրա բնակությունը ծառերի ստվերի տակ,

Եվ մաքուր էր դեմքը նրա:

Աստված քնքուշ մի բոց էր խոսել նրա սրտին՝

Օ, մա՜րդ:

Նրա քայլքը խաղաղ գտավ քաղաքը երեկոյան.

Մթին տրտունջքը նրա շրթունքների՝

Ես ուզում եմ հեծյալ դառնալ:

Սակայն նրան հետևում էին թուփ ու գազան,

Տուն և խավար պարտեզ ճերմակ մարդկանց,

Եվ մարդասպանն էր փնտրում նրան:

Գարուն և ամառ և սիրուն աշունը

Արդարակյացի, նրա խաղաղ քայլքը

Անրջողի մթին սենյակներով:

Գիշերը իր աստղի հետ նա մնում էր մենակ:

Տեսավ, որ ձյունն է իջել լերկ ճյուղերին:

Եվ մթնող սանդղամուտին՝ ստվերը մարդասպանի:

Արծաթ կքեց գլուխը չծնվածի:

Թարգմանությունը՝ Հ. Մովսես

Բաժիններ