Պարույր Սևակ | Ամենից առաջ ես հայր եմ

Երբ անլուսընկա ու պարզ երկնքում

Աստղաբներ են երևում նորից`

Բնակալներով իրենց հատ ու կենտ

Կամ թխսկան հայցող ձվակույտերով,

Երբ իր սև կաթով գիշերը բարի

Շեկ լուսաբացն է մայրաբար սնում,-

Կրկին խոսում է հայրությունն իմ մեջ:

Աշխարհի բոլո՜ր որբ մանուկներին

Որդեգըրելու այն միտքը կպչուն,

Որ սոսնձվել է իմ հիմար սրտին

Ու դարձել նրա թաղանթը երկրորդ,

Այդ միտքը նորի'ց-կրկի'ն-վերըստի'ն

Ճչում է իմ փակ երակների մեջ:

Ուզում եմ, որ ինձ «հայրիկ ջա՜ն» կանչեն

Աշխարհի բոլո՜ր-բոլո՜ր ծայրերից:

Ուզում եմ, որ գան,

Թղթերս խառնեն,

Քաշեն մազերըս,

Նստեն ծնկներիս,

Պաչպչվենք ամուր,

Եվ պարզ նկատեմ

Իմ իսկ սեփական նմանությունը

Բոլորի՜ դեմքին,

Շարժուձևի մեջ-

Շեկ լինեն թե թուխ,

Աղջիկ թե տղա...

Ես կասկած չունեմ,

Որ եթե հանկարծ գա մի հարցասեր

Եվ ինձ` քնածիս,

Ինչպես որ հարկն է դեռ չարթնացըրած`

Հարց տա.

_Ի՞նչ ես դու ամենից առաջ,-

Ես կասկած չունեմ,

Որ դեռ չզարթնած,

Դեռ քունը գլխիս.

-Ամենից առաջ ես հա՜յր եմ, - կասեմ....

19.XII.1959

Թիֆլիս

Պարույր Սևակ Բանաստեղծություններ

Բաժիններ