Ջակոմո Լեոպարդի | Անվերջությունը

Ընդմիշտ թանկ է ինձ բլրակն այս ամայի

ու թփուտը այս, որ մխրճվելով գրկում անհունի

անհետ կորչում է անծիր ափերում լայն հորիզոնի:

Ու նստած եմ լուռ հայացքս հառած հեռո˜ւ անհայտին,

մի պահ կախարդված համակ լռությամբ տիեզերային

անէանում եմ խաղա˜ղ սուզվելով անդունդը խորին.

այդ լուռ հրաշքի գրկում ընկղմված, մտքերով տարված

սթափվում եմ հանկարծ, երկյուղ եմ ապրում ու սարսռում եմ

լսելով ձայնը սվվացող քամու, լուռ ունկնդրում եմ,

թե ինչպես քամին խոտերն է շարժում ու մեղմ շշնջում:

Ու ձուլվում է քամին դողացող լռությանն անափ,

խորհում եմ այդժամ հավերժի մասին,

անդարձ անցյալի, ներկայի մասին, այս ունայն կյանքի:

Միտքս ու հոգիս սուզվում են, կորչում անվերջությունում

Ինձ անչափ քաղցր է խողդվելն այս ծովում:

Իտալերենից թարգմանեց Արաքսյա Ստեփանյանը

Տես նաև Ջակոմո Լեոպարդի Բանաստեղծություններ

Բաժիններ