Ջորջ Բայրոն | Կարոլինին

Տեսա աչքերդ արցունքով լեցուն,

Հայացքը տեսա քո աղերսական

Ու բառերից էլ ավելի խոսուն

Լսեցի ես քո հառաչներն անձայն:

Թեև լացդ վիշտ էր արտահայտում,

Երբ պարտված էր սերն ու հույսը նույնպես,

Բայց դեռ, աղջիկս, այս սիրտը տրտում

Բաբախում էր խոր վշտով սրտիդ պես:

Բայց երբ վառվեցին մեր այտերն վշտից,

Երբ դիպան շուրթերդ իմ շրթունքներին,

Այնժամ խառնվեց լացն իմ դառնալից

Աչքերիցդ հոսող հորդ արցունքներին:

Չզգացիր այտերս հրով բռնկուն,

Լացդ մարում էր բոցերը նրա.

Եվ երբ որ փորձեց խոսել քո լեզուն,

Հազիվ անունս արտաբերեց նա:

Իսկ մենք, աղջիկս, զուր ենք հառաչում,

Զուր ենք սգում մեր բախտը ողբալի.

Լոկ հուշ կարող է մնալ մեր սրտում,

Բայց այդ էլ, այդ էլ մեզ լալ կստիպի:

Դե, մնաս բարով, և եթե, ավա˜ղ,

Չես կարող հաղթել վշտիդ անհատակ,

Մի հիշիր անցած օրերը ուրախ,

Զի մոռացումն է մեր հույսը միակ:

Թարգմանությունը՝ Մ. Խերանյան

Տես նաև Ջորջ Բայրոն Բանաստեղծություններ

Բաժիններ