Անգետիկի և նրա ընկերների արկածները | Գլուխ տասներկուերորդ

Նոր ծանոթներ

Երբ Կապտաչիկը գնաց, Անգետիկը մի քիչ պառկեց, հետո հիշեց, որ վճռել էր նայել, թե ինչից է շինած տիկնիկը և արդեն ուզում էր վեր կենալ, բայց այդ ժամանակ դռան հետևից կրկին քայլերի ձայն լսվեց և ինչ-որ մեկի փսփսոցը.

-Ո՞ւր է նա:

-Այնտեղ:

-Ի՞նչ է անում:

-Պառկած է:

-Մեռա՞ծ:

-Չէ՛, կարծեմ, կենդանի է:

-Մի թող նայեմ:

-Սպասի՛ր:

Անգետիկը նայեց դռանը և նկատեց, որ ինչ-որ մեկը բանալու անցքից նայում է:

-Դե, թո՛ղ, ագա՛հ: Ախր ես էլ եմ ուզում նայել,- կրկին շշուկ լսվեց:

-Ա՛յ, որ ագահ ես ասում, չե՛մ թողնի:

Դռան հետևից քաշքշոցի ձայն լսվեց:

-Մի՛ հրիր, մի՛,- լսվեց մեկի զայրացած ֆշշոցը: -Այ, մեկ էլ որ հրես, մազերդ կպռճոկեմ:

-Ես էլ քո հյուսերից կքաշեմ ու ոտքով էլ կհրեմ:

Անգետիկն ուզում էր իմանալ, թե ովքեր են վիճողները: Նա դուրս թռավ մահճակալից և թափով բաց արեց դուռը: Խուլ հարվածի ձայն լսվեց և Անգետիկն իր առջև տեսավ երկու աչոնիկի: Նրանք մի կողմ թռան, ձեռքերով բռնեցին ճակատներն ու վախեցած նայեցին Անգետիկին: Մեկի գոգնոցին կանաչ նապաստակ էր գործած, իսկ մյուսին՝ կարմիր սկյուռիկ: Նրանք երկուսն էլ, ասես հրամանով, ճպճպացրին աչքերը, լաց եղան և, շուռ գալով, սկսեցին բարձրանալ դռան աջ կողմից վեր ելնող փայտե նեղ սանդուղքով:

-Ա-ա˜-ա˜-, բարձրաձայն լալիս էր աչոնիկներից մեկը, որի կարճ հյուսերը վզի վրա երկու տարբեր կողմեր էին ցցվում:

-Ու-ո˜ւ-ո˜ւ,- կրկնում էր գագաթին երկնագույն բանթ կապած մյուս աչոնիկը:

Անգետիկը քորեց ծոծրակն ու քթի տակ մռթմռթաց.

-Ա˜յ քեզ պատմություն: Կարծես թե շատ պինդ շրխկացրի:

Վախենալով, որ էլի մի խաղ կխաղա օտար տանը, Անգետիկը մտավ անկողին և վճռեց ննջել, բայց շատ չանցած միջանցքում կրկին քայլերի ձայն լսվեց: Դուռը բացվեց և ներս նայեց մի նոր աչոնիկ:

Սա խուճուճ մազեր ուներ, ուրախ, չարաճճի աչքեր և սուր քթով խորամանկ դեմք:

-Մանչո˜ւկ,- ճչաց նա: -Կռվարա˜ր:

Անգետիկն անակնկալից վեր թռավ: Դուռը տեղնուտեղը փակվեց և լսվեց արագ հեռացող քայլերի ձայն: Անգետիկն ուսերը թոթվեց և արհամարհանքով փնթփնթաց.

-Լոպա՛զ:

Նա գլուխը դրեց բարձին և նույնիսկ սկսեց ննջել, բայց այդ պահին դուռը կրկին բացվեց և դարձյալ ներս նայեց խոպոպիկներով աչոնիկը:

-Կռվարա˜ր,- ծղրտաց նա: -Հա˜-հա˜-հա˜:

Դուռն անմիջապես փակվեց: Անգետիկը անկողնուց դուրս թռավ և վազեց միջանք, բայց այնտեղ ոչ ոք չկար:

-Լա˜վ,- մռթմռթաց Անգետիկը սպառնալի:

Նա գրասեղանից վերցրեց քանոնը և թաքնվեց դռան հետևը: Երկար չսպասեց: Շուտով միջանցքում քայլերի ձայն լսվեց: Անգետիկը բարձրացրեց քանոնը: Դուռը բացվեց, սենյակ մտավ Կապտաչիկը և իսկույն քանոնի մի հարված ստացավ ճակատին:

-Վա˜յ:

Կապտաչիկը ճակատը բռնեց:

-Ինչո՞ւ եք քանոնով կռվում,- ճչաց նա,- հիմա ճակատս կկապտի:

-Ոչ էլ կկապտի,- պատասխանեց Անգետիկը՝ քանոնը շփոթված շուռումուռ տալով ձեռքի մեջ:

-Չէ՛, կկապտի˜, կկապտի˜: Դուք գիտե՞ք, թե ինչ քնքուշ եմ ես: Խցանով էլ խփեք՝ իսկույն կկապտի:

-Կարելի է մի կտոր սպեղանի դնել,- ասաց Անգետիկը,- դուք սպեղանի բերել եք դեղատնից, չէ՞:

-Ես ձե՛զ համար եմ բերել:

-Բոլորիս էլ կհերիքի,- պատասխանեց Անգետիկը:

Նա վերցրեց սպեղանին և մկրատով չորս մասի բաժանեց:

-Կպցրեք, շո՛ւտ,- հուզվում էր Կապտաչիկը: -Այ, այստեղ, այստե՛ղ…

Նա դեմ արեց ճակատն ու մատով ցույց տվեց, թե որտեղ պիտի կպցնել սպեղանին:

Անգետիկը կպցրեց սպեղանին, բայց, նկատելով, որ ծուռ է կպցրել, քաշեց, որ պոկի:

-Զգո˜ւյշ, զգո˜ւյշ,- ճչում էր Կապտաչիկը: -Ճակատիս կքսվի այդ զզվելի սպեղանին:

-Հիմա լավ է,- ասաց Անգետիկը, իր գործն ավարտելով:

Կապտաչիկը վազեց դեպի հայելին:

-Լավ է, բա ո˜նց չէ: Հանկարծ մեկնումեկը տեսնի ինձ, այս սպեղանին ճակատիս: Հապա, մի ցույց տվեք ձեր ուսը: Որտե՞ղ է ձեր կապտածը:

Կապտաչիկը մի կտոր սպեղանի դրեց Անգետիկի ուսին:

-Ես ձեզ չէի ուզում խփել,- ասաց Անգետիկը:

-Բա ո՞ւմ էիք ուզում խփել:

Անգետիկն ուզում էր ասել, թե մի անծանոթ աչոնիկ ծաղրում էր իրեն, բայց ժամանակին գլխի ընկավ, որ դա չարախոսություն կլինի:

-Ոչ ոքի,- պատասխանեց նա: -Ուղղակի ուզում էի փորձել, թե կարելի՞ է այդ քանոնով որևէ մեկին հասցնել:

-Դուք, մանչուկներդ, հենց միայն ուրիշին խփելու մասին եք մտածում, իսկ երբ ձեզ են հասցնում, այնքան էլ դուր չի գալիս… Ինչո՞ւ եք ժպտում: Ծիծաղներդ գալի՞ս է, որ ճակատիս սպեղանի է կպցրած:

Նա նորից մոտեցավ հայելուն:

-Իսկապես որ շատ ծիծաղելի է, երբ մարդու ճակատին քառակուսի սպեղանի է կպցրած:

-Իսկ դուք կլոր կտրեցեք,- խորհուրդ տվեց Անգետիկը:

Կապտաչիկը պոկեց սպեղանին, մկրատով կլոր կտրեց և նորից կպցրեց Ճակատին:

-Ձեզ թվում է, որ այսպես ավելի լա՞վ է,- շուռ եկավ նա դեպի Անգետիկը:

-Իհարկե,- հաստատեց Անգետիկը: -Ըստ իս, նույնիսկ սազում է ձեզ:

Աչքերը կկոցելով, Կապտաչիկը նայեց հայելուն:

-Իսկ այժմ տվեք իմ շորերը,- խնդրեց Անգետիկը:

-Գնացեք լվացվեք, հետո կստանաք ձեր հագուստը:

Կապտաչիկը Անգետիկին տարավ խոհանոց: Այնտեղ, պատի վրա, լվացարան կար: Կողքին մեխից կախված էր երեսսրբիչը, իսկ թարեքին դրված էին օճառն ու ատամի փոշին:

-Ահա ձեզ, խոզանակ, ահա և ատամի փոշի: Կմաքրեք ատամներդ,- ասաց Կապտաչիկը, Անգետիկին մեկնելով ատամի խոզանակը:

-Տանել չեմ կարող ատամի փոշին,- փնթփնթաց Անգետիկը:

-Ինչո՞ւ:

-Համով չի:

-Դա ուտելու բան չի:

-Միևնույն է: Դա լեզուն կծկծեցնում է:

-Կկծկծեցնի ու կանցնի:

Անգետիկն ակամա սկսեց ատամները մաքրել: Երկու անգամ ատամների վրայով խոզանակը տանել բերելուց հետո նա ծամածռեց դեմքը և թքեց: Հետո բերանը ողողեց ջրով և ձեռքերին օճառ քսեց: Ձեռքերը լվանալուց հետո օճառը դրեց թարեքին և սկսեց երեսը լվանալ:

-Երեսն էլ պետք է օճառով լվանալ,- ասաց Կապտաչիկը:

-Թող գրողի ծոցը կորչի օճառը,- պատասխանեց Անգետիկը: -Օճառը միշտ աչքերն է խցկվում:

-Այդ արդեն չեղա˜վ,- խստությամբ ասաց Կապտաչիկը,- Այլապես զգեստը չեք ստանա:

Ճար չկար, Անգետիկը երեսին օճառ քսեց և անմիջապես էլ լվաց երեսի օճառը:

-Բը˜ռ-ռ-ռ,- դողդողում էր նա: -Ի˜նչ սառը ջուր է:

Մի կերպ երեսը պարզաջրելով, նա ձեռքերն առաջ մեկնեց և, աչքերը խուփ, սկսեց պատը շոշափել:

Կապտաչիկը՝ հազիվ ծիծաղը զսպելով նայում էր նրան:

-Ի՞նչ եք փնտրում:

-Ս-սրբիչը,- պատասխանեց Անգետիկը, ցրտից դողահար:

-Ինչո՞ւ եք փակ աչքերով փնտրում: Բաց արեք աչքերդ:

-Ախր ոնց բաց անեմ, երբ այս ա-ա-անիծյալ օճառն առանց այն էլ աչքս է խցկվում:

-Իսկ դուք պիտի կարգին լվացվեիք:

Կապտաչիկը վերցրեց պատից կախված երեսսրբիչը և երկարեց Անգետիկին: Անգետիկը սրբիչը քսմսորեց երեսին և նոր միայն համարձակվեց աչքերը բաց անել:

-Ահա, այժմ դուք շատ մաքուր և նույնիսկ սիրուն մանչուկ դարձաք,- ասաց Կապտաչիկը և, նկատելով սրբիչի վրա դրոշմված կեղտի հետքերը, ավելացրեց. –բայց հաջորդ անգամ ավելի լավ պիտի լվացվեք: Առաջին անգամն է, դրա համար եմ ներում:

Նա բերեց Անգետիկի հագուստն ու ասաց.

-Հագնվեցեք և եկեք թեյ խմելու: Երևի դուք արդեն քաղցած եք:

-Սարսափելի քաղցած եմ,- խոստովանեց Անգետիկը: -Թվում է, թե մի ամբողջ փիղ կուտեմ:

-Ա˜խ, խեղճ մանչուկ: Դե, շուտ եկեք, մենք սպասում ենք ձեզ:

Հաջորդ գլուխները կարդա Այստեղ