Երկրես չվող մեն մի հոգի ևս անձուկ
Երևցնե զաշխարհն աչացս իմ, բաբե՛,
Եվ անդրագույնն անհո՜ւն ևս ինձ հայտնե,
Ամեն մեռել զիս իրեն հետ կը թաղե.
Իբր ողջ կու լա՜մ, իբրև մեռել կորդնոտի՜մ,
Երկնավորին ես ի՞նչ արդյոք կը պարտիմ
Որ այս անլուր տանջանաց զիս կը մատնե…
Մա՜յրս է, Մա՜յրս է… որ կանիծե զիս.
«Տղա՛ս, գրող եղա՛ր, անօթի պիտի մեռնիս…»:
Տես նաև Եղիա Տեմիրճիպաշյան Մինակ
Եղիա Տեմիրճիպաշյան | Մահակենդանություն 
Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ on февраля 16, 2016 Rating:
Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ on февраля 16, 2016 Rating:
