Ալեքսանդր Պուշկին | Հեքիաթ ձկնորսի և ձկնիկի մասին

Կար չկար մի ծերունի, որն ապրում էր իր պառավի հետ կապույտ ծովի ափին: Նրանք ապրել են իրենց հողաշեն տնակում 33 տարի:

Եվ ահա մի օր ծերունին երկու անգամ ծով է նետում իր ուրկանը, բայց ոչինչ չի որսում: Երրորդ անգամ նա դուրս է հանում ոսկե ձկնիկին: Ձկնիկը խնդրում է բաց թողնել իրեն: Ծերունին բաց է թողնում: Վերադառնում է տուն և պատմում է կնոջը: Պառավը կշտամբում է նրան և հրամայում գնալ և ձկնիկից խնդրել նոր տաշտ: Ձկնիկը տալիս է նրանց տաշտ: Պառավը պահանջում է նոր խրճիթ: Ձկնիկը տալիս է նոր խրճիթ:

Սակայն պառավը չի բավարարվում և ուզում է դառնալ ազնվական: Դառնում է ազնվական, իսկ իր ծերունուն ուղարկում է ախոռ՝ այնտեղ ծառայելու:

Շուտով պառավը կամենում է դառնալ թագուհի: Ձկնիկը դարձնում է նրան թագուհի: Այդժամ պառավը կամենում է դառնալ ծովերի տիրուհի, որպեսզի ձկնիկը մշտապես ծառայի իրեն:

Ծերունին ձկնիկին է փոխանցում պառավի կամքը: Սակայն ձկնիկը ոչինչ չի ասում, միայն պոչով անում և սուզվում է ջրի տակ: Ծերունին երկար սպասում է ծովի մոտ: Ձկնիկը չի երևում: Վերադառնում է տուն և տեսնում է, որ թագավորական պալատի տեղում դարձյալ իրենց հին հողաշեն տնակն է: Պառավը դարձյալ լվացք է անում կոտրված հին տաշտի մեջ:

Տես նաև Եվգենի Օնեգին, Ժլատ ասպետը, Կապիտանի աղջիկը, Ռուսլան և Լյուդմիլա, Բախչիսարայի շատրվան և Քարե հյուր