 |
| Ավետիք Իսահակյան |
Արևելյան մի քաղաքում ամառվա միջօրեի շոգին փողոցում՝ պատի ստվերում, պառկած էր մի դերվիշ: Ցնցոտիների մեջ դերվիշը պառկել էր մայթի լայնքին՝ նվաղուն աչքերը կիսափակ: Քաղաքապետ իշխանը՝ հպարտ ու վեհ, հագած ճոխ ու զարդարուն, գալիս էր դանդաղ քայլերով, շրջապատված շքախմբով: Փողոցում մարդիկ ոտքի էին կանգնում, կպչում պատերին և խոնարհ գլուխ տալիս անցնող իշխանին: Շքախմբի առաջնորդը, գավազանը թափահարելով, գոռաց դերվիշի վրա.
- Ի՞նչ ես մեկնվել մայթին, ճանապարհը բռնել: Չե՞ս տեսնում՝ ո՛վ է գալիս. վե՛ր կաց, անպատկա՛ռ:
- Ես միայն ինձնից մեծի առաջ ոտքի կկանգնեմ,- անվրդով պատասխանում է դերվիշը:
Քաղաքապետը լսում է դերվիշի պատասխանը և հետաքրքրված մոտենում է նրան և հարցնում.
- Մի՞թե ես քեզնից մեծ մարդ չեմ:
- Իհարկե ո՛չ: Քեզնից բարձր դեռ շատ աստիճաններ կան: Այո, թե ոչ:
- Այո՛:
-Դու քաղաքապետ իշխան ես, գիտեմ: Որ բարձրանաս, ի՞նչ պիտի դառնաս,- հարցնում է դերվիշը:
-Նահանգապետ,- պատասխանում է քաղաքապետը:
-Հետո՞:
- Հետո՝ վեզիր:
- Հետո՞:
- Փոխարքա:
- Հետո՞:
- Սահմանը սա է: Մեր բոլորի վրա շահն է: Նա է ամենից մեծը:
- Ասենք թե շահ դարձար, հետո՞,- հարցնում է դերվիշը:
- Հոտո՝ ոչինչ,- պատասխանում է քաղաքապետը:
-Ահա այդ ոչինչը ես եմ: Ոտքերիս տակից անցի՛ր, և գնա՛ քո ճանապարհը,- նույն անվրդովությամբ պատասխանում է և նվաղուն աչքերը գոցում:
Տես նաև Ահմեդի ուղտը և Քուրդն ու ճնճղուկը
Ավետիք Իսահակյան | Այդ ոչինչը ես եմ 
Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ on августа 12, 2016 Rating:
Reviewed by ՏԱՐԸՆԹԵՐՑՈՒՄ on августа 12, 2016 Rating:
