Ջորջ Բայրոն | Հոգիս խավար է

Հոգիս խավար է, տավղի լարեր պիրկ,

Որ արձակում եք հնչյուններ անուշ,

Բարակ մատների հպումից այդ գիրգ

Լսվում է մարող մեղեդին քնքուշ:

Եթե իմ սրտում հույս է առկայծում,

Քաղցր հնչյուններ կթովեն նրան,

Թե իմ աչքերում արցունք է փայլում,

Այրվող սրտիցս ցած կկաթի այն:

Բայց թող խելահեղ մեղեդին հնչի,

Չլսվի երբեք հրճվանքի մի ձայն,

Ես պիտի լամ, որ սիրտս ամոքվի,

Ասում եմ ես քեզ, երգի´չ բարեկամ:

Թախիծն է ահա սողոսկել հոգիս,

Սիրտս ցավում է անքուն գիշերում,

Այն պիտի ձուլվի ոգեղեն երգին

Կամ պիտ փշրվի այս լուռ խավարում:

Թարգմանությունը՝ Տաթևիկ Վարդանյան

Տես նաև Ջորջ Բայրոն Բանաստեղծություններ

Բաժիններ