Ժիր, կապուտաչիկ
             Կար մի մանկլավիկ
Նորա մեջ մատաղ արյունն է եռում.
             Նա՜ էր փափկասուն,
             Ջահիլ թագուհուն
Սիրով, եռանդով միշտ սպասավորում։

             Վերջ տա՞մ արդյոք հին,
             Վաղուցվա երգին.
Օ՜, նա հնչում է այնպե՜ս վշտալից…
             Նոքա բոցավառ
             Սիրեցին իրար,
Եվ սպանված ընկա՞ն արքայի ձեռից։