Ռուդոլֆ Էրիխ Ռասպե | Բարոն Մյունհաուզենի արկածները

Չգիտեմ ինչու, բայց հաճախ պատահել է, որ ամենակատաղի և ամենավտանգավոր գազանների ես հանդիպել եմ այն ժամանակ, երբ անզեն ու անօգնական եմ եղել։

Մի անգամ գնում էի անտառով։ Հանկարծ դեմս դուրս եկավ մի հսկա գայլ։ Բերանը բաց արած ուղիղ ինձ վրա էր գալիս։

Իսկ մոտս ոչ հրացան կար, ոչ դանակ, ոչ դաշույն։ Ի՞նչ անել։

Փախչե՞լ։ Բայց գայլն արդեն հարձակվել է ինձ վրա, գետին է գցել և այս րոպեիս կոկորդս կկրծի։ Ուրիշը որ իմ տեղը լիներ, իրեն կկորցներ, իսկ դուք ճանաչում եք բարոն Մյունհաուզենին։ Ես վճռական եմ, հնարամիտ, համարձակ։ Րոպե չկորցնելով, բռունցքս ներս կոխեցի գայլի բերանը, որ ձեռքս չկծի, և սկսեցի բռունցքս ավելի ու ավելի խոր տանել։

Գայլը կատաղած նայում էր ինձ։ Նրա աչքերը չարությունից վառվռում էին։ Բայց գիտեի, որ եթե ձեռքս հանեմ, ինձ պատառ-պատառ կանի, այդ պատճառով աներկյուղ ձեռքս ավելի ու ավելի խոր էի տանում։