Ֆրիդրիխ Շիլլեր | Ասպետ Թոգենբուրգ

«Քույրական սերն է անապակ,

Ասպետ, ինձ հուզում.

Չունեմ ուրիշ սիրո փափագ,

Տանջվել չեմ ուզում:

Ինձ մոտ գալիս, հեռանալիս

Մի´ տխրեք այդպես,

Թե ինչու եք անխոս լալիս,

Չեմ հասկանում ես»:

Լսեց ասպետն անլուր վշտով,

Վերք բացվեց սրտում,

Գրկեց կույսին մունջ կարոտով,

Ձին հեծավ տրտում:

Եվ հեռացավ արշավասույր,

Կանչեց բյուր քաջեր,

Թռան դեպի Շիրիմը Սուրբ՝

Կրծքներին խաչեր:

Ինչ սխրանքներ է կատարում

Խումբը մարտնչող,

Սաղավարտներն են հուրհրում

Բանակում ոսոխ:

Անհավատն է Թոգենբուրգի

Անունից սոսկում,

Սակայն ցավին խորունկ վերքի

Չկա ամոքում:

Տանջվեց, տոկաց նա մի տարի,

Էլ չի դիմանում,

Լքում է խումբն իր քաջերի

Ու ետ է դառնում:

Մի նավ տեսավ ծովեզերքին՝

Առագաստ պարզած,

Լողաց դեպի երկիրն անգին,

Կույսն իր երազած:

Բախեց ասպետն այն ուխտավոր

Դուռը դղյակի:

Ա´խ, պատասխանն էր ահավոր՝

Նման կայծակի,

«Հարսնացուն է երկնի արդեն.

Քող ունի դեմքին,

Երեկվանից հանձնեց իրեն

Արարչի կամքին»:

Թողեց տղան տունն հայրական,

Եվ մոռացվեցին

Զենք ու զրահ ասպետական,

Հավատարիմ ձին:

Ընդմիշտ գնաց նա պալատից

Անհայտ, աննկատ,

Մարմինն ազնիվ ծածկեց վշտից

Քուրձերով աղքատ:

Եվ իր համար շինեց խրճիթ,

Խրճիթ հասարակ,

Դեմը վանքն էր՝ սաղարթախիտ

Լորիների տակ:

Վաղորդայնից մինչ վերջալույս

Միայնակ նստում,

Փայփայում էր աղոտ մի հույս

Իր խոցված սրտում:

Երկար նայում էր պատանին

Վանքին բաղձալի,

Աչքը հառած պատուհանին

Իր սիրեցյալի:

Նայում էր նա մինչ երևար

Մատաղ կույսը հեզ

Ու խոնարհվեր հովիտն ի վար

Հրեշտակի պես:

Տղան պառկում էր գոհունակ,

Սփոփված նիրհում.

Չէ՞ որ նոր օրն էլ շարունակ

Նույն խինդն էր բերում:

Անցան օրեր ու տարիներ,

Սակայն պատանին

Լուռ, անտրտունջ նայում էր դեռ

Այն պատուհանին:

Նայում էր նա մինչ երևար

Մատաղ կույսը հեզ,

Խոնարհվելով հովիտն ի վար

Հրեշտակի պես:

Մի օր էլ նա վաղորդայնին

Նստած էր մեռած,

Նորից հառած պատուհանին

Հայացքը մարած: