Ֆրիդրիխ Շիլլեր | Երկրի բաժանումը

«Աշխարհը ձե´զ,- գոչում է Զևսն իր գահից,-

Իբրև շնորհ, առե´ք երկիրն անեզերք,

Հողը ձեզ եմ ես կտակում այս պահից,

Միայն, մարդի'կ, եղբայրաբար բաժանեք»:

Ով ձեռք ունի, իսկույն գործի է անցնում,

Ահել-ջահել խռնվում են տենդագին,

Երկրագործը դաշտի պտուղն է վերցնում,

Պարոնորդին տիրանում է անտառին:

Վանականը վերցնում է ընտիր գինիներ,

Վաճառականն իր մառաններն է լցնում,

Արքան փակում կամուրջներ ու փողոցներ,

Անցնողներից հարկ առնել է կամենում:

Ահա երկրի բաժանումն է ավարտվել…

Հեռու հեռվից պոետն եկավ, բայց արդեն,

Ա~խ, ամեն ինչ աստված մարդկանց է տվել,

Ամենայն ինչ ունի տեր ու տնօրեն:

«Վա~յ ինձ, ինչո՞ւ դու միայն ինձ մոռացար,

Ամենահեզ, հավատարիմ որդուն քո»-

Գոչեց այսպես բանաստեղծը վշտահար.

Ծունր իջնելով գահի առաջ իր աստծո:

«Շրջում էիր երազների աշխարհում,-

Ոգեց աստված,- մի´ գանգատվիր, բանաստե´ղծ:

Ո՞ւր էիր, երբ աշխարհն էի բաժանում»:

«Քեզ մոտ էի,- բանաստեղծը բարբառեց:-

Քո հայացքո~վ էի տարված, ո´վ աստված,

Հրաշքներով քո երկնային դաշնության,

Ներիր դու ինձ, որ քո լույսով զմայլված՝

Մոռացել եմ ես երկնային ամեն բան»:

«Ի՞նչ անեմ ես,- նորից աստվածն է ոգում,-

Տվի աշխարհն՝ աշուն, ու որս, ու շուկա…

Թե ուզում ես ապրել ինձ հետ երկնքում,

Արի. քո դեմ դուռս բաց է, երբ դու գաս…»:

Տես նաև Բալլադներ, Ավազակներ և Խարդավանք և սեր

Բաժիններ