Ֆրիդրիխ Շիլլեր | Կասսանդրա

Չէր կործանված ամրոցը դեռ,

Ցնծություն էր Տրոյայում.

Քնարի ձայն և օրհներգեր

Հնչում էին, հմայում:

Քաղցր էր պահը կարճ դադարի

Վեճից հետո չարաղետ.

Պսակվում էր Պելիդն արի

Պրիամոսի դստեր հետ:

Ամբոխն ահա դափնիների

Խույրեր դրած տոնական,

Հոսեց դեպի աստվածների

Տաճարները սրբազան:

Բաքոսյան խինդն է հռնդում

Փողոցներում ծայրեծայր,

Միայն մեկի սիրտն է տրտում,

Միայն մեկն է վշտահար:

Նա չի հրճվում հրճվանքի մեջ,

Կսկիծ ունի իր սրտում,

Դեգերում է մենակ, անվերջ

Ապոլոնի թավուտում:

Խուլ անտառն է գուշակուհին

Ահա փախչում լռելյայն,

Վրդովմունքով նետում գետնին

Ապարոշը քրմական:

«Բախտավոր են սրտերն ամեն,

Ուրախությամբ համակված,

Ծնողներս դեռ հույս ունեն,

Մատաղ քույրս է ճոխ զուգված…

Քաղցր պատրանք չի տրված ինձ,

Միայն ես եմ դառնանում,

Տեսնում եմ պարզ՝ մահն է հեռվից

Թևատարած մոտենում:

Ես մի հուր եմ տեսնում վառման

Ի մենջ երկրի ու երկնի.

Դա խարույկ չէ զոհաբերման,

Ջահ չէ ձեռքին Հիմենի:

Տոն է, բայց իմ խռով հոգին

Աստծո քայլերն է լսում.

Սպառնում է մեր քաղաքին

Հույժ ողբալի փլուզում:

Անգոսնելով ամեն տրտունջ,

Մարդիկ ցավս են քամահրում,

Տանջված սիրտս լալու է մունջ

Անապատի խորքերում:

Ծաղրում են ինձ բոլորն անհոգ,

Եվ օտար եմ ես նրանց.

Ճակատագիրն այս անամոք

Ինչու՞ տվիր, նե´նգ աստված:

Ինչու՞ դու ինձ դարձրիր գուշակ,

Այս քաղաքը նետեցիր,

Որտեղ մարդկանց միտքն է միշտ փակ,

Ու կուրությունն է անծիր:

Ի՞նչ ձիրք է սա. տեսնել մի բան,

Չունենալ ուժ կանխելու…

Բախտի վճիռն է անխափան,

Արհավիրք է լինելու:

Մի՞թե կանցնի մեծ վտանգը,

Երբ գաղտնիքը բացեմ ես,

Անգիտության մեջ է կյանքը,

Գիտությունը մահ է մեզ:

Աչքիս առաջ փայլն է արյան…

Ե´տ առ ձիրքն այս ահավոր,

Ծանր է՝ լինել ճշմարտության

Մահկանացու մի սափոր:

Կուրությո~ւնս ինձ տուր նորից,

Տուր խավար մի´տքն իմ ուրախ.

Դեռ չեմ հրճվել ես այն օրից,

Ինչ քո գուշակն եմ, ավա~ղ:

Տվիր գաղտնիքն ապագայի,

Բայց ինձանից խլեցիր

Ողջ բերկրանքը իմ ներկայի:

Ե´տ առ շնորհն այս պատիր:

Հարսանեկան զարդերով դեռ

Չեմ պճնել հերքն իմ բուրյան,

Այն օրից, ինչ ողջանվեր

Ինձ հանձնեցի քեզ միայն:

Լացով անցավ կյանքս արդեն,

Ճաշակեցի միայն ցավ,

Մոտիկներիս վիշտը ամեն

Սրտիս խորքում վերք դարձավ:

Շուրջս ամենքն ու ամեն ինչ

Ապրում, սիրում են իրար,

Միայն ես եմ հեծում վշտից,

Միայն ինձ է խինդն օտար:

Զուր է գարունն այս նորաբաց,

Որ աշխարհն է ճոխ պճնում.

Ո՞վ կարող է հրճվել սրտանց,

Երբ կյանքի խորքն է տեսնում:

Բախտավոր է քույրս հարկավ՝

Տրված սրտի երազին.

Հելլենին է ամենալավ

Ընտրել գալիք ամուսին:

Հպարտ է նա, հրճվում է դեռ

Երանությամբ հարսնության,

Չի նախանձում ձեզ, անմահնե´ր,

Անուրջներում կուսական:

Ես էլ մի օր տեսա նրան՝

Ընտրյալին իմ սրտի,

Իր հայացքում անզուգական

Հուր կար սիրո, կարոտի:

Ամուսնուս հետ ի~նչ խինդով ես

Կմտնեի սուրբ տաճար,

Բայց մի ուրու զատում է մեզ,

Ինչպես գիշերն այս խավար:

Առաքում է Պրոզերպինան

Ոգիներին իր դժգույն.

Ուր դեգերեմ, դեմս կգան

Ուրվականներն այս իսկույն:

Պատանեկան զվարճանքին

Ահ ու սարսափ են խառնում,

Ի~նչ թոհ ու բոհ դժոխային…

Տխրում եմ ես, դառնանում:

Ես պողպատի փայլ եմ տեսնում,

Մարդասպանի չար աչքեր,

Եվ փրկության ելք չեմ գտնում

Մղձավանջում կարեվեր:

Երկնի կամքով ես ամեն բան

Պիտի տեսնեմ բաց աչքով,

Օտար երկրում գտնեմ վախճան,

Ընկնեմ օտար, բիրտ ձեռքով»:

Հին տաճարում կույսը տրտում

Խոսում էր դեռ մեկուսի,

Երբ լսվեց բոթ, «Ընկավ մարտում

Մեծն որդին Թետիսի»:

Էրիսն իջավ օձեր բռնած.

Աստվածներն են հեռանում,

Իլիոնի վրա մթնած

Սև ամպերն են ծանրանում:

Տես նաև Բալլադներ, Ավազակներ և Խարդավանք և սեր

Ֆրիդրիխ Շիլլեր | Կասսանդրա

Բաժիններ

Ամենադիտված նյութեր

Լույս է տեսել

Գրիգոր Պըլտեան | Ամերիքա