Ռայներ Մարիա Ռիլկե | Էլեգիա չորրորդ

Օ, կյանքի ծառեր, օ, ե՞րբ է ձմեռ գալու:

Միասնական չենք մենք: Խոհեմ չենք, ինչպես

թռչունները չվող: Հաղթահարված և ուշ՝

մենք պարտադրում ենք հանկարծ մեզ քամիներին

և փշրվում անկարեկից լճակի վրա:

Ծաղկում ենք և չորանում միաժամանակ:

Եվ ինչ-որ տեղ դեռ առյուծներն են քայլում,

Տիրական, անտեղյակ բոլոր անզորություններին.

Բայց մեզ, երբ մենք խորհում ենք ի մի բերվել,

Մի ուրիշ բան ծախսում է արդեն: Թշնամությունն է

Մերձավորը մեր: Սիրահարները նույնիսկ

դեմ են առնում սահմանին, մեկը մյուսի մեջ,

հեռուների, որսի և հայրենիքի խոստումներով:

Ահա հակասության հիմքն է բարձրանում

ակնթարթի գծանկարի համար, տանջալի.

մենք տեսնում ենք այն. քանզի ամեն ինչ հասկանալի է

մեզ հետ: Մեզ ծանոթ չեն ուրվագծերը

զգացմունքի, այլ՝ միայն այն, ինչ ձևավորում է այն դրսից:

Ո՞վ չի նստել իր սրտի վարագույրի առջև, տագնապելով:

Ահա բացվել է այն. և հրաժեշտն է բեմանկարը:

Հեշտ է հասկանալ: Ծանոթ պարտեզը,

և ճոճվում էր խաղաղ. հետո պարողը հայտնվեց:

Ոչ Այն: Բավական է: Եվ նա էլ է թեթևությամբ

Զգեստափոխվում և վերածվում մի քաղաքենու

և իր խոհանոցով մտնում բնակարանը իր:

Ես չեմ ուզում դիմակներն այս կիսադատարկ,

տիկնիկն եմ գերադասում: Լիքն է այն: Ես կտոկամ

նրա խրտվիլակին և խաղաթելերին, և հայացքին նրա

արտաքինի: Այստեղ: Նրա դիմաց եմ ես:

Թեկուզ լապտերները հանգչեն, թեկուզ և ինձ

ասեն՝ ավարտվել է խաղը արդեն,-թեկուզ բեմից

դատարկությունն սկսի փչել գորշ քամու հետ,

թեկուզ իմ լուռ նախնիներից ոչ մեկն այլևս

չնստի այստեղ ինձ հետ, ոչ կինը, նույնիսկ

տղան՝ շեղ աչքերով իր դարչնագույն –

միևնույն է՝ կմնամ ես: նայելու բան միշտ կա:

Ճշմարիտ չե՞մ ես: Դու, որ հանուն ինձ այդպես դառնորեն

կյանքը ճաշակեցիր, համտեսելով, հայր,

առաջին պղտոր թորվածքը իմ պարտավորության,

երբ ես մեծացա, միշտ նորից համտեսելով

համը իմ օտար ապագայի՝

փորձեցիր դու իմ հայացքը կոփված,-

հայր իմ, դու, որ քո մահվանից ի վեր հաճախ

իմ հույսի մեջ, իմ ներսում, սարսափում ես,

և անվրդովությունը, որը ունեցվածքն է մեռյալների,

հարստությունը քո անվրդովության, լքում ես՝ իմ փոքրիկ

ճակատագրի համար, ճշմարիտ չե՞մ ես: Եվ դուք, ճշմարիիտ չե՞մ ես,

դուք, որ սիրեցիք ինձ՝ ի սեր ձեզ տածած սիրուս

փոքրիկ սկզբի համար, որը միշտ կորցնում էի ես,

քանզի տարածությունը ձեր աչքերի մեջ ինձ,

երբ սիրում էին այն, մղեց դեպի տարածությունները տիեզերքի,

որում դուք այլևս չկաք… - երբ պատրաստ եմ ես

մնալ տիկնիկների բեմի առջև, ոչ,

այնպես լրիվ տրվել դիտումին, որ իմ դիտումը վերջում

հավասարակշռելու համար, որպես դերասան,

հրեշտակը պետք է մտնի խաղի մեջ և հեռու քշի խրթվիլակներին:

Հրեշտակ և տիկնիկ. և այդժամ կսկսվի ներկայացումը վերջապես:

Այդժամ կմիանա այն, ինչ մենք մշտապես

պառակտել ենք, որի մեջ ենք հիմա: Այդժամ

կծագի մեր տարիներից շրջապտույտը

ողջ փոփոխումների: Հրեշտակը կխաղա

մեր վերևում: Նայիր, մեռյալները,

նրանք չպետք է կռահեն, թե ինչ լիքն է պատրվակներով

այն ամենը, ինչ մենք անում ենք այստեղ: Ոչինչ

ինքը չէ: Օ, մանկության ժամեր,

երբ ֆիգուրների ետևում ավելին էր, քան

Անցյալը միայն, և մեր առջևում ապագան չկար:

Մենք մեծացանք, իրոք, և երբեմն՝ ի սեր նրանց,

որոնք այլևս չունեին ոչինչ, բացի տարիքից:

Եվ սակայն միայնակ մեր ընթացքի մեջ

Բավարարվեցինք Տևականությամբ և մնացինք

աշխարհի և խաղալիքի միջև ընկած Միջտարածության մեջ.

մի վայր, որը ի սկզբանե

հիմնված էր մի մաքուր կատարումի համար:

Ո՞վ է ցուցանում երեխային, այնպես, ինչպես նա կա: Ո՞վ է դնում

Նրան համաստեղությունների մեջ և տալիս չափը հեռավորության

նրան՝ ձեռքի մեջ: Ո՞վ է արարում մահը երեխայի

դառն ու կարծր հացից,- ո՞վ է թողնում այն

նրա բերանի մեջ, ինչպես կորիզը

գեղեցիկ մի խնձորի… Մարդասպաններին

դժվար չէ հասկանալ: Բայց սա՝ մահը,

ամբողջ մահը, դեռ կյանքից Առաջ այսպես

քնքշորեն կրել քո մեջ և չչարանալ բնավ –

հնարավոր չէ նկարագրել:

Թարգմանությունը գերմաներենից՝ Հակոբ Մովսեսի

Տես նաև Էլեգիա երրորդ, Էլեգիա ութերորդ և Էլէգիա իններորդ

Ռայներ Մարիա Ռիլկե | Էլեգիա չորրորդ

Բաժիններ

Ամենադիտված նյութեր

Լույս է տեսել

Գրիգոր Պըլտեան | Ամերիքա