Հովհաննես Երզնկացի (Պլուզ) | Քառյակներ

Աւաղ զայն որ շատ դատել, մարդ չըկայ որ զէլմըն ճանչէ,

Հաշւեց թէ ջօհար ունիւ առջև խոզին կու թափե,

Խոզըն ջօհար ե՞րբ ճանչե, զօրն ի բուն զաղբըն կու փորէ,

Կոխէ նա զքո ջօհարն, դընչովն այլ ըզքեզ խոցէ:

Օրհնեալ է Աստուծո անունն, որ զբարեաց դըռներն է բացել,

Զաշխարհս գեղեցիկ ստեղծել և յերեք դիմաց բաժանել,

Զհրեշտակ ի յերկինս դըրել և Ադամայ զդրախտն է տընկել,

Զերկիրս գազանաց տըւեվ և անասնոց տեղի զսա շինել:

Ի յերկնաւորաց դասուց Սադայել երեսն էր շրջել,

Յերկնից ի հանդունդս անկել և լուսոյն խաւար մնացել,

Զադամ ի դրախտէն հանել և անասնոց յերկիր զնա ձգել,

Ի ամեն Ադամայ որդիքս ենք օտար տեղիս բընակել:

Ճամփորդ քեզ յայնժամ ասեմ, որ ճամփի հատըն գիտենաս

Ծնել ես և յաշխարհս եկել, տուր խապար, թե ուստի՞ կու գաս,

Եկել ես օտար յերկիր, մէկ ցուցու, թե ի՞նչ կու կենաս,

Մեռնիս դու և ի հող մըտնիս, մէկ ասա, թե ո՞ւր կու գնաս:

Դու ըզքեզ ճամփորդ գիտես և ի ճամփէդ ի դուրս կու գընաս,

Սիրես մանկութեան անունն ու նըսեֆ մանկան չունենաս,

Ճամփաս է բարակ ու նեղ, դու խփել ես գաչւիդ ու գնաս,

Քաղցր է մանկութեան անունն, դու լեղի և անհամ կու կենաս:

Եղբայր սիրելի և որդի, որ ի յայս հողըս կու կենաս,

Յաշխարս ես ի բան եկել, զաչքըդ բաց թե ո՞ւր կու գնաս,

Խրատ մի քեզ տալ կանիմ, զուգեմ օղ քան զոսկի խալաս,

Սիրես և յականջ ածես, թե դու քո զկեանքդ կամենաս:

Դաւիթ արքայի որդին Սողոմոն զայս մեզ կու ասէ՝

Զխրատն իմաստնոյն դու տուր, աւելի նա ըզքեզ սիրէ,

Թէ անմիտ և անգետ մարդոյն խրատ տաս, նա ըզքեզ ատէ,

Ու թուր ու դանակ առնու, թէ կարէ նա զքեզ սպաննէ:

Գանգատ եմ ու խոց եղբայրք, սիրտս ի վեր արիւն կու բերէ,

Ի մանկութենէ ի վեր զիս ուսման հոգսըն կու մաշե,

Եկել եմ գերի անկել, ճար չկայ որ մեկ մի թափէ,

Դատիմ զերթ գամեն մշակ, նա մարդ կայ, որ դեռ կու խոցէԼ

Զորս բան առ խրատ լինեն, որ գամեն աշխարհս քեզ արժե,

Զայլոց մեղք դու մի քններ, զքոյն յերակ մըտոքդ անդիճէ,

Զաստուած մօտ ի քեզ դու տես ու զմահուն օըն դու յիշէ,

Զխրատ ի սրտիդ տընկե, սա յամեն չարէ զքեզ պահէ:

Զքո մեղքն իսկի մի՛ մոռնար, որ խոնարհ գանձըդ քո պահէ,

Զայլոց մեղք դու մի՛ քըններ, որ Աստուած ըզքեզ չդատէ,

Զաստուած թէ ի մօտ տեսնուս, մեղքն իսկի ըզքեզ չխաբէ,

Ով որ զօր մահուն յիշե, զայս աշխարհս բընաւ չսիրէ:

ԺԱ

Դաւիթ մարգարեն և արքայն զսիրելեաց ըզսէրն է գովել

Ընցգուն վայելուչ և աղւոր են եղբայրքն ի մէկ տեղ եկել,

Զինչ զԱհարոն ի գըլուխն, որ ծաղկանց իւղովն էր օծել,

Կամ ցօղն յԱհերմոն լերին և ի Սինայ քաղցրիկ նա ցօղել:

Տես նաև Պարույր Սևակ Բանաստեղծություններ, Դավթակ Քերթող Ողբ մեծ իշխան Ջեվանշիրի մահվան մասին և Միսաք Մեծարենց Բանաստեղծություններ

Հովհաննես Երզնկացի (Պլուզ) | Քառյակներ

Բաժիններ

Ամենադիտված նյութեր

Լույս է տեսել

Գրիգոր Պըլտեան | Ամերիքա