Պաղտասար Դպիր | Տաղեր - Տարընթերցում

Վասն քսու և չարախօս մարդկանց

Քսու մարդ է օձ և սատանայ,

Սիրելիք միմեանց շուտով հանէ նա,

Պիտի որ մարդ լաւ գեօզ-ղուլախ կենայ:

Եւ քսու մարդէն փախչի, հեռանայ:

Զերայ քո վատն ուրիշին կասէ

Եւ կու գայ քեզ մօտ, զնա բամբասէ.

Դու լաւ իմացիր, որ նա վասվաս է,

Մատնիչ Յուդա է, քանց շուն պակաս է:

Այնպիսի մարդն է, քանց մուկն ուստայ,

Որ դըդումը ծակէ և մէջն դուրս տայ,

Փոխարէն աղբէ և թողու դուրս գայ,

Նա ո՛չ ամնաչէ և ո՛չ նամուս կայ:

Չարախօս մարդոյ մօտ չի նստիս բնաւ,

Նա մրրկեալ է զետ ալեկոծ նաւ,

Երբ ի նմանէ ծնանի մէկ ցաւ,

Քեզ կասեն. «Ընկե՛ր, այս քեզնէ ծնաւ»:

Երբ նորա անհամ խօսկերն լըսես,

Կամ թերի կելնես կամ կու սովորես.

Հոգով և մարմնով մեռեալ մոլոր ես,

Յետոյ փոշմանիս, գլուխդ քորես:

Խելօք մարդոյ հետ շրջիր և խօսէ,

Որ քեզ տեսնօղն աֆարիմ ասէ.

Հոգեսէր ծերոց խրատն լսէ,

Ով ոք որ լսէ՝ քեզ չի բամբասէ:

***

Մէկ ազնըւի մի սէրըն կայ ի գըլխիս,

Գիշերն է յերազիս, ցերեկն ի սրտիս,

Կորուսեր եմ զիմ աննման սիրելիս,